Later...

Als 22-jarige leef ik niet zozeer met 'de toekomst' in mijn hoofd, maar vooral met 'mijn toekomst'. En dan niet zozeer een vast omlijnd plaatje, maar meer een wazige schets waarmee ik nog alle kanten op kan, met de nodige vragen daarbij.

Want wazig blijft het. Ook - misschien wel juist - nu ik al in het vijfde jaar van m'n studie zit, volop stage loop en allerlei leuke en mooie dingen zie. Maar al die leuke en mooie dingen hebben een belangrijk nadeel: ze vallen niet samen tot één beroep. Ja, dat van dokter, maar specifieker dan dat krijg ik het niet en dat zal wel moeten in de komende tijd.

Wat ik wel voorzichtig kan zeggen, is dat ik misschien toch wel net wat meer een operatiedokter word. Ik geniet er ontzettend van om operaties te zien en vooral ook om operaties mee te doen. Spatbril op, steriele jas aan; ready to cut!
Aan de andere kant: een beetje puzzelen en nadenken op de interne is toch ook wel weer leuk. En ECG's lezen op de cardiologie is heel interessant. En bevallingen doen op de gynaecologie, heerlijk! Of uitleg geven als onderwijsdokter, daar houd ik ook wel van. Of verdwijnen naar diep donker Afrika, om daar de tropenheld uit te hangen. Hoewel, die heldenstatus mag per direct geschrapt worden; dat valt allemaal ook nog wel mee.

Kortom. Ik word dokter. Maar er zijn meer smaken dokters dan ik tellen kan en kiezen is nog nooit mijn sterkste kant geweest. Maar wie weet baart oefening kunst!

Back again!

Ik heb de eigenschap dat ik soms helemaal vol van iets kan zijn en het vervolgens maanden niet gebruik, om dan vervolgens weer helemaal actief te worden. Dat doe ik met fora, met dagboeken, met studieboeken, met brieven schrijven naar mijn sponsorkindje (shame on me!) en ook met het bijhouden van dit blogje. En ik denk dat de tijd om actief te worden, weer eens aangebroken is!

Maar ik vind dat ik een goede reden had om zo lang niet actief te zijn. Namelijk: het mooie Groningen werd verruild voor het ietsje minder mooie Almelo. Dat betekent: geen studentenstad meer, niet meer de gezelligheid van de grachten of de mooie binnenstad, maar een fabrieksstad waarin je niet meer bang hoeft te zijn dat iemand je fiets jat. Zou je denken.
Groningen staat er, als echte studentenstad, natuurlijk om bekend dat een fiets gemiddeld twee keer per jaar gestolen wordt en de officieuze regel 'na twee keer mag je er een terugstelen' wordt dan ook uitgebreid gebezigd. Maar wonder boven wonder is mijn mooie fietsje nog nooit gejat en is er zelfs nog nooit iets mee gebeurd, behalve af en toe eens een reclamebriefje. Totdat ik in Almelo kwam en ik mijn fiets op het station stalde. Week 1: ging goed. Week 2: mijn mooie rode achterlichtjes (3 stuks!) afgeknipt, net als mijn mooie witte voorlichtjes (ook 3 stuks!). Week 3: ging goed. Week 4 kwam ik echter vanaf het station bij m'n fiets en wat denk je: band plat. Vervelend, lopend naar huis en dan oppompen. Totdat ik eens goed keek: ventiel verdwenen. Hét moment waarop je generaliseert en Almelo maar een stomme stinkstad vindt met domme mensen.. Want zelfs voor de meest dronken student is dit niet zo'n geslaagd grapje.

Maar los van bovenstaand akkefietje, is 't goed toeven in Almelo. Vanwege een drukke stage heb ik nog erg weinig van de stad gezien, behalve het station, twee kerken en het ziekenhuis, maar dat geeft niet. Maar als je me nu vraagt waar ik in Almelo het hardst van geniet, dan is dat toch echt m'n werk! M'n eerste huwelijksaanzoek heb ik al binnen (hoewel echtgenote daarnaast stond..), m'n eerste schouder uit de kom heb ik al teruggezet, en inmiddels ben ik op de afdeling benoemd tot de infuusprikzuster en mag ik met iedereen mee om 'te helpen'. Met de dag voel ik me zekerder van mijn handelen en word ik er zekerder van dat ik echt dokter wil worden.

Gelukkig is dat dan ook wat ik over twee jaar hoop te zijn!

Koffers.

Mijn facebook doet het niet. En aangezien facebook momenteel een feest van goede herinneringen is, kan ik die dus niet ophalen. Ik in paniek. Totdat ik me realiseerde dat ik ook nog eens zoiets als een weblog bijhield. Zo nu en dan (en ja, meer dan dan nu).

Vandaag ontdekte ik voor het eerst dat op kamers wonen niet altijd relaxed is. Ik had namelijk mijn koffer ingepakt, uitgepakt, ingepakt, weer uitgepakt, nog een keertje ingepakt en mocht 'm vandaag weer uitpakken. Ik was namelijk op vakantie gegaan. Met een omwegje, namelijk via mijn ouders. En ik kan je vertellen: wat een gesleep!

Maar toch levert het wel wat op. Want allereerst hoef ik nu maar twee paar sokken te wassen en één rokje te strijken (dank, lieve mama!). En, het belangrijkste, in mijn hoofd was ik weer in de mooiste week van mijn jaar, bij allemaal mooie mensen. Want wat heb ik een gave week achter de rug! Ik mocht dit jaar voor de vijfde keer op Gavekamp en het was als vanouds. Ik kan moeilijk beschrijven hoe het komt dat het elk jaar opnieuw een feest is om die week mee te maken, hoe het komt dat ik straal zodra ik mag vertellen over deze week, hoe het komt dat iedereen zo hard geniet. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat iedereen zichzelf kan zijn, dat er zoveel liefde en eenheid is! Misschien is dat de magie van Gave. Of beter gezegd, de magie van God.

En daarom ben ik er volgend jaar hopelijk weer bij! Tot dan blijft de heimwee naar wat was en het verlangen naar wat komt. Want ooit zal het voor altijd en volmaakt Gavekamp zijn:).

Loof de HEER, alle volken,
prijs hem, alle naties:
zijn liefde voor ons is overstelpend,
eeuwig duurt de trouw van de HEER.

Halleluja!

Oh, ik kan het overigens niet laten om ons kamplied nog even te delen:

Stressbestendig

Als er een eigenschap is die ik als een etiketje op mezelf zou mogen plakken, zou het, naast perfectionisme, stressbestendigheid zijn. Een verslag vijf minuten voor de deadline afhebben? Prima! Een presentatie moeten houden en die onderweg nog voor moeten bereiden? Best! Hoe meer stress, hoe beter. Presenteren voor 10 mensen, voor 1000 mensen, who cares? Ik niet, in ieder geval.

Bovenstaande is gechargeerd. Je zou het feit dat ik graag tegen deadlines aanwerk, ook kunnen zien als een gebrek aan plantalent. En dan zou je ook nog eens gelijk hebben. Maar soms blokkeer ik op het moment suprême. Iets met faalangst en perfectionisme. Zo ook tijdens mijn spreekuurtoets, zo'n drie weken terug. Wat een drama! Maar waar ik het meest van in de stress schiet, is vanwege het feit dat de uitslag er nóg niet is en ik vrij zeker denk te weten dat die vandaag wél gaat komen.

Heel officieel dient zo'n uitslag binnen 10 werkdagen (= twee weken) bekend te zijn. Nu staat er nergens 'uitslag', maar 'score', dus multi-interpretabel. Maar zelfs van die scores was afgelopen maandag geen spoor te bekennen. Gelukkig verscheen er een mededeling 'Voorlopige uitslag spreekuurtoets'. Ik klik, net als al mijn gespannen en gestresste studiegenoten, die mededeling open om vervolgens te lezen 'volgt eind deze week'. Desillusie.

Afgelopen dagen ben ik gelukkig aardig rustig doorgekomen; ik had onderwijs, onderwijs, zelfstudie, onderwijs.. En ik heb maar veel met het thuisfront gebeld (en nee, niet alleen om mijn stresslevel te verminderen, ook om bij te praten over alles wat er thuisthuis gebeurde).

Maar vandaag is het niet meer te houden. Ik moet en zal die uitslag weten. Dat komt: toen ik vanmiddag keek, stond er een ander bestandje bovenaan de uitslagenmap dan anders. Namelijk het bestand van vorig jaar. Nu kan me dat bestand niet zoveel schelen, maar feit was dat er een bestand was geupload. Het verkeerde, maar toch. En sindsdien check ik om de minuut of de uitslag nou eindelijk wel online staat. Maar nee.

Misschien moet ik met mezelf afspreken dat ik pas om 17.00u weer kijk. En misschien moet ik met mezelf afspreken dat ik me daar ditmaal aan houd.

Geloof. Hoop. Liefde.

Geloof
in betere tijden
in goede dingen
in je bestaan

in de God die helpt
die je troost
die achter je staat

Hoop
op een betere toekomst
op begrip van een ander
op een goed bestaan

op de God die helpt
die je troost
die achter je staat

Liefde
voor een vervallen wereld
voor mensen met harten
die nog net een beetje slaan

voor dé God die helpt
die je troost
die achter je staat

Leven
samen met God
die je troost
die achter je staat

De grote dingen van het bestaan
gaan mijn begrip te boven.
Als ik die dingen weten zou,
dan zou ik niet geloven.

Bovenstaand gedichtje trof ik aan op de backup van mijn oude, gecrashte laptop. Geen idee waar-ie vandaan komt. Misschien vond ik 'm ergens, misschien schreef ik 'm zelf, I don't remember. Wat ik wel weet: dit is waar mijn leven op gebaseerd is. Op Gods liefde voor mij, mijn geloof daarin en de hoop die ik daaruit put.

My God's not dead.

I'll praise You

Zelfs als het stormt. Zelfs als het moeilijk is. Want ook dan mag je weten: My help comes from the Lord, maker of heaven and earth.

Afstrepen..

Joehoe! Eindelijk is dan mijn moreel beraad af; nooit meer schrijven over ingevroren eicellen en de ethiek daarvan. Tenzij ik moet herschrijven. En mijn spreekuurtoets is voor altijd voorbij. Tenzij ik moet herkansen. Nu alleen nog maar:
- een presentatie maken voor onze coachgroep over de studieopzet die ik met studiegenootjes gemaakt heb
- een assertiviteitslogboekje (ja, ik ben HBO gaan doen) afmaken
- een planning maken. Met terugwerkende kracht. Laat mijn coach dit overigens niet zien..
- een conclusie schrijven bij bovenstaande twee puntjes, namelijk: een planning werkt niet voor Mariekje
- het wachtwoord van mijn RuG-account maar eens uit m'n hoofd leren - dat heb ik onlangs veranderd en dat vergeet ik steeds
- vast gaan studeren voor de herkansing van mijn spreekuurtoets - die kans is namelijk aanwezig. En dus ook maar direct beginnen met het verwerken van het feit dat de meest Gave week van het jaar dit keer misschien wel aan mijn neus voorbijgaat..
- beginnen met studeren voor mijn tentamen en vaardigheden
En ik wil alleen maar slapen. Mijn motivatie kent een fluctuerend beloop, met een dip rond juni. Normaal gesproken vlak voor de vakantie. Dit jaar niet. En dus moeten we maar laten zien hoe ver we op doorzettingsvermogen komen!

Oh, en ik heb bedacht om misschien volgend jaar wel eens iets geks te gaan doen: de Alpe d'Huzes fietsen. Zijn er meer liefhebbers?

Made for You

Als ik 'Made for You' hoor, denk ik altijd aan dat ene liedje van TobyMac: Made to Love. Maar na afgelopen zaterdag, denk ik daar niet alleen meer aan, maar ook aan een fantastische EO-jongerendag. Want wat was het weer goed georganiseerd! Twee keer een steengoede opening, lachen om een gestoorde maar wel leuke Shonlock, genieten van Casting Crowns en hun prachtige muziek, aanbidden met Kees Kraaijenoord en band, luisteren naar Wim Grandia, een traantje wegknipperen om de dappere jongeren die daar hun heftige verhaal durfden te vertellen, en dansen, springen en gek doen met LZ7.

De leadzanger van LZ7 sprak Nederlands. Dat kon-ie wel aardig, en hij sprak het consequent. 'Handen in de loecht, everybody spriengen!' Nog een klein beetje oefenen, je komt er wel! Zij maakten er echt een feestje van, maar wisten ook God centraal te zetten tijdens hun optreden.

Toen ik zondagavond thuiskwam en met mijn huisgenootje hier nog even over doorpraatte, kwamen we tot de conclusie dat dát is wat de EO zo aantrekkelijk maakt. Naar onze mening dan. De EO schuwt het gesprek over het geloof met jongeren niet, maar dringt het in programma's als JONG en Bestemming Onbekend ook niet op.

Wat ik het minst geslaagde onderdeel van de dag vond, was het voetbal. En nee, dat komt niet omdat Nederland die wedstrijd verloor. Meer omdat voetbal en ik absoluut niet door één deur kunnen. Gelukkig had ik Een keukenmeidenroman gekregen van vriendin E. (ja, die van On a moonless night), en heb ik daar een flink stuk uit kunnen lezen.

Wat ik altijd het mooist vind aan de EO-jongerendag, is de ontzettend positieve sfeer. Er heerst een sfeer die maakt dat ik blij ben dat ik deel ben van Gods blije, vrolijke familie. Maar hoewel ik het een fantastische dag vond, denk ik dat het voorlopig de laatste keer is dat ik een deel ben van deze dag. Want ik weet niet zo goed hoe lang ik nog 'jongere' blijf. Sterker nog, dit jaar voelde ik me al bijna oud. Ik vrees dat ik er volgend jaar alleen ben als MercyMe of the Newsboys spelen, want voor deze fantastische bands, wil ik me nog wel een dagje bejaard voelen!

Zondags mocht ik naar een worshipdienst in het prachtige dorp van mijn ouders. Thema was Hoop voor de toekomst. Enorm leuke dienst, met een inspirerende preek en mooie liederen.
En nu zit ik lekker thuis. En geniet ik van Newsboys. En van ingevroren eicellen en ethiek.

Duidelijk

Wees dan duidelijk
Vertel me wat je dwarszit
Wat je stoort
Wat je irriteert

Wees dan duidelijk
Vertel me wat je leuk vindt
Wat je helpt
Wat je respecteert

Maar nee, het blijft maar vaag
Alsof het niet bestaat
Want zo zie jij het graag
Alsof het allemaal perfect gaat

Maar wees dan duidelijk
Huil en schreeuw
Gooi de stoelen om
Trap de deuren in

Maar vertel me wat je dwarszit
Wat je stoort
Wat je irriteert

Mijn kruistocht tegen alle subtiele steken onder water; I hate them. Wees dan duidelijk. Verder niet autobiografisch of iets dergelijks, voel je dus niet aangevallen;). En als je dat wel zo voelt: wees dan duidelijk:)!

Spreekuurtoets

Het is weer zover: ik zou moeten studeren. En dat lukt voor de verandering niet. Ik ben te moe, ik lees een mooi boek, ik lees een goed boek (dat is niet per definitie hetzelfde boek), ik kijk Zembla (want daar steek ik zo nu en dan ook nog eens iets van op), ik bedenk hoe Nederland er idealiter uit zou zien (meestal heeft dat te maken met de aflevering van Zembla die ik zag), ik kook een overheerlijke, veel te luxe maaltijd terwijl ik alleen thuis ben (arme ik, dat was ter compensatie), ik luister muziek, ik zing mee, ik heb volgens mij wel vijf wasjes gedraaid, waarvan twee met de hand, ik houd me voor de verandering aan het schoonmaakrooster, en meer van dat soort ongein. Want ik heb geen zin om te studeren.

Want het zit zo: vrijdag heb ik spreekuurtoets, zo'n beetje het einde van het jaar. Om te kijken of ik al als dokter kan communiceren. Ik mag dan met een simulatiepatiënt gaan praten, en dat wordt opgenomen op een DVD'tje. Mijn docenten kijken dat vervolgens na en leveren feedback. En een cijfer. En dat cijfer moet voldoende zijn. Want anders kan ik niet mee met de allermooiste week van het jaar: Gave! Dus, redenen genoeg om te studeren. Zou je zeggen. Maar het is veel. En ik ben er nog niet uit of ik mezelf optimaal wil voorbereiden. Als er dan iets misloopt, loopt alles namelijk mis en kan ik beter vertrouwen op mijn improvisatietalent. Zolang ik maar niet ga vertellen dat een zwangere met pijn in haar buik last heeft van prostaatontsteking. Want dat staat in het lijstje.

En zolang ik er niet uit ben, kook ik maar lekker voor mijzelf. Gisteren at ik zalm in bladerdeeg (yum!). Nodig: 1 ontdooide diepvrieszalm, 100g ontdooide diepvriesspinazie, roomkaas met kruiden, 4 plakjes bladerdeeg, (veel!) peper, zout en viskruiden. En een oven, die je op 200 graden voorverwarmt. Men snijdt de zalm klein, mengt de spinazie en de roomkaas er doorheen, voegt naar smaak de kruiden toe. Vervolgens kwak je dat op een bladerdeegvelletje, je gooit er een tweede velletje bovenop en plakt het dicht. Daarna leg je het in de oven, voor 20-25 minuten. Erg lekker, vooral met sla. Ik heb gesmuld!
Overigens was dit, zoals veel dingen, een receptje voor 2 personen. Als je dit dus in je upje eet, maak je er gewoon twee, en warm je het overgebleven hapje de dag erna in 15 minuten op.

Ik ga maar eens weer Zembla kijken. Over illegalen.

Superhero

Family Force 5 is een bandje waarvan ik de doelgroep altijd op een jaartje of 15, 16 geschat heb. Aangezien ik dan toch 16 lijk, mag ik er dus ook keihard van genieten:).
Seriously: de muziek is erg fijn en ik kan de tekst ontzettend waarderen.
Het 'filmpje' is daarentegen weer minder briljant, maar dat moet je me maar vergeven. Ik zou zeggen: enjoy!

Vriendschap

Volgens mij heb ik een nieuw persoonlijk record gevestigd: ruim twee maanden radiostilte. Met af en toe een soort van ruis, wanneer ik wel andere weblogs las. Dat stelde jou als lezer vast gerust: I'm still there! En ik ben nog niet vergeten hoe internet werkt. En eigenlijk vond ik het wel lekker, op internet consumeren zonder te produceren!

Gisteren was ik bij een vriendin, C. Zij is pas vanuit het dorp van onze ouders verhuisd naar de grote stad en we hadden elkaar door onze drukke roosters al een tijd niet gezien. Spontaan bedachten we: we gaan winkelen in BataviaStad! En het was heerlijk. We hebben lekker op ons gemakje geslenterd, genoten van alle mensen die we bekeken, in de zon gezeten en vooral ook geshopt. In de eerste winkel kwam ik een enorm leuk jurkje tegen: strapless, grijs, ballonmodel. Heel cute, en hij paste precies. Alleen, strapless is niet helemaal mijn ding, dus besloot ik er nog even over na te denken. Vervolgens nog een stuk of zes jurkjes gepast, waarvan één poging tot passen (normaal heb ik maat S/36. Maar het S-je paste niet over mijn heupen. Dus maar een L proberen. Ook geen succes. De XL dan maar. Die zat. Maar daar hadden we dan ook alles mee gezegd, optimaal was het niet..), maar allemaal was het nét niet. Ze maakten me 16 (terwijl ik toch echt 22 ben), ze stonden niet zo mooi als ik dacht, of ik vond het niet mooi genoeg om mijn geld aan uit te geven. En het eerste jurkje bleef maar spoken. Dus aan het einde van onze winkelenergie, besloot ik 'm dan toch maar te kopen. En zo komt het dat ik net lekker buiten zat, in de zon, met mijn nieuwe jurkje!

Nou, na ons shoppingavontuur besloten we om bij haar huis nog even gezellig wat te drinken, te eten met haar huisgenootjes en 's avonds naar een worshipdienst te gaan. We hebben fijn gekletst, onder andere over vriendschap. Het feit dat je sommige vrienden jaren niet spreekt. Zo hadden C. en ik lang geleden een hechte vriendschap, maar zijn we door allerlei zaken uit elkaar gegroeid. En nu hebben we weer een goede band. Bijzonder, dat je een vriendschap opbouwt, dan elkaar tijden niet spreekt, en vervolgens toch weer op dat oude niveau verder kan gaan! Samen besloten we dat dat wel onder de noemer 'goede vriendschap' valt. En wat ben ik blij met al die lieve vriend(inn)en die ik heb!

Toen ik, na een lange en leuke dag (met als enige minpuntje weer eens migraine) op het station kwam, reed de trein nét voor mijn neus weg. Ik ging dus maar heerlijk met mijn boekje zitten lezen, maar zo 's avonds laat voelde dat toch niet helemaal veilig. kHeb m'n boekje dus maar weggelegd en ben weer lekker mensen gaan kijken. Op een bepaald moment ging er een meneer naast mij zitten, die aan mij vroeg of ik ook van Opwekking kwam. Nou nee, dat kwam ik niet. Maar we hadden vervolgens wel een leuk gesprek over Opwekking, zending, evangelisatie en stichting Gave. Want, vertelde deze man, daar had hij jaren voor gewerkt, totdat het AZC waar hij werkte, sloot. En nu zat hij zonder werk. Maar op Opwekking was er werk in overvloed!

Net toen het gesprek een beetje stokte, kwam mijn trein aanrijden. En met een 'leuk je te ontmoeten, goede reis nog', namen we afscheid. 's Avonds reizen is zóveel gezelliger dan overdag!

Oops.

I did it again.
Ooit heb ik een tijdje op een niet nader te noemen datingsite gebivakkeerd. Het was vooral een hilarische tijd, want hoewel ik er enkele goede contacten aan over hield, was het gros van de mensen hopelessly devoted to het idee om een relatie te hebben. Je merkt het: de liefdesliedjes buitelen door mijn hoofd.

Dat komt: I did it again. Maar ik heb een excuus. Ik verveelde mij namelijk enigszins. Nu is vervelen misschien niet de correcte omschrijving voor de situatie, ik moest namelijk artikeltjes lezen, maar die zijn saai. Ik wilde gaan slapen, maar het was nog te vroeg. Ik wilde Bones gaan kijken, maar dat durfde ik zo 's avonds laat niet meer. En leuke internetsites om bij te lezen, bestaan tegenwoordig niet meer *excuus, vriendinnetjes! Jullie blogsels had ik al bijgelezen en die zijn leuk:)*. Je ziet: reden genoeg om weer in die valkuil van vroeger te stappen. Dit keer werd echter een andere datingsite aan mijn kritische blik onderworpen. En wat blijkt: ook hier zijn veel mensen hopelessly devoted aan hetzelfde idee. En ik + dat soort mensen = best wel grappig.
Anyway. Ik ga er niet bespottelijk over doen, ik vind het best leuk.

Los van dat, gaat het hier eigenlijk wel prima! Ik geniet van een zo goed als vrije week, die voor de verandering veel te snel voorbij gaat *spreek ik mezelf hier tegen?*. Daarnaast ben ik discipline aan het verzamelen om 1) een jaarplanning te maken *I like een WO-studie!*, 2) mijn moreel beraad te gaan maken en 3) mijn portfolio te updaten. Onder het genot van Hillsong moet dat toch zeker goed gaan komen?

Zekerheid.

Vanuit mijn eigen oogpunt
zie ik geen groter plan
Waar dit ook heengaat, Heer,
ik wenste dat ik het weten kan.
Heer, waar U mij ook leidt,
vertel mij: het komt goed.
Maar Heer, ik weet het niet.
Ik weet niet wat nog komen moet.

Heer , als ik het niet meer weet,
zorg dat ik dan dit niet vergeet:
U bent hier, dicht om mij heen
en U laat mij nooit alleen.
En wat er ook gebeuren gaat,
ik weet dat U mij nooit verlaat.
Soms zijn onze zekerheden zo relatief. Als je lijdt, pijn hebt, op wat voor manier dan ook. Als je dierbaren ziet lijden en zelf een beetje meelijdt. Als de wereld om je heen lijkt in te storten. Als je alleen maar grijstinten ziet in deze kleurrijke wereld.

Maar als alle stenen van mijn levenshuis lijken te wankelen, blijft slechts het fundament van mijn hart overeind.

- voor alle bezorgde mensen: dank, maar this one is niet autobiografisch;) -

Moenie weggaan nie

Ik huil niet om muziek. Ik huil niet om boeken. Ik huil niet om films. Maar dit stukje uit Kinderen geen Bezwaar maakte wel dat ik een traantje moest wegpinken..

Moenie weggaan nie
jy moet liewer vergeet-
maar
jy moet net onthou:
verby is verby
wis uit die tyd
van misverstand
en die tyd verspil
die aanhou probeer
om te vergeet
van die weggaantyd
gister het gebeur
moenie weggaan nie

Maar ...
ek belowe jou nou:
gepêrelde dou
juwele van reën
want so word ons een
ek sal die aarde verskuif
tot lank na my dood
met glans jou beklee
in goue lig doop
ek gee jou'n ryk
waar die liefde regeer
soos die liefde ons leer
in ons klein koninkryk
moenie weggaan nie

Kom luister na my:
in elke- dag- taal
vertel ek vir jou
'n liefdesverhaal:
twee mense leer
twee harte versmelt
een liefde ontvlam 'n tweede keer
ek vertel 'n verhaal
van 'n koning se nood
hy sterf van sy liefde
want weggaan is dood ...
moenie weggaan nie

Het jy al gesien-
hoe 'n verkluimde vulkaan
wat afgeleef lyk aan die brand kan slaan?
ek dink dit is waar
'n veldbrand wat brand
maak ryker die oes
as 'n ryk somersjaar
en kom die nag
verhelder die lug
as die rooi en die blou
in die aandskemer trou
moenie weggaan nie

So min bly nou oor:
ek huil nie meer
ek praat nie meer nie
ek wil nie meer nie
ek is nie meer nie
die lewe is leeg
is leeg sonder jou
maak my die skaduwee van jou skadu
maak my die eggo
van die woorde uit jou mond
van jou voetstap op die grond
moenie weggaan nie
Naar Ne me quitte pas van Jacques Brel

Nomnso Kalu

Mijn telefoon heeft een naam. Een echte, originele naam. Verrassend genoeg is het een naam die ergens ook wel een klein beetje bij mij past: Nomnso Kalu. Nu alleen nog uit zien te puzzelen hoe ik dat uit kan spreken! Het staat immers best wel cool om te kunnen zeggen dat ik op zoek ben naar Nomnso Kalu!

Bijzondere namen zijn mooi. Laatst was ik in Rotterdam en daar ging ik naar de Afrikaanse kerk. Dat was een heel fijne gemeente en wat me onder andere opviel, was dat er zoveel kindjes waren. Een van die kindjes, een doddig meisje van ongeveer 18 maanden, heette Amazing. Dat is toch mooi?

Om in Rotterdam te komen, moest ik reizen. Ik ben nog altijd geen gelukkige bezitter van een auto, dus dat betekende dat ik gezellig met de trein mocht. En gezellig werd het zeker *sarcasm*. Er was namelijk een voetbalwedstrijd. En zoals iedereen weet, is voetbal iets voor échte mannen. In Amersfoort werd het station (en dus ook de trein naar Rotterdam) overspoeld door échte mannen. Uitgedost in Feyenoordpakjes, omhuld met Feyenoordsjaals en daarbij ook nog eens Feyenoordonzin uitkramend. En die Feyenoordonzin is behoorlijk antisemitisch. Als dát de echte man is, geef mijn portie dan maar aan Fikkie! *Ik chargeer*.

Wat me overigens verbaasde, was dat antisemitische Feyenoordonzin is toegestaan. Maar ja, ze ontkennen de Holocaust dan ook niet.. Ze zijn alleen niet bepaald subtiel over hun ideeën over joden. Bah, ik word echt een beetje moe van het continue bashen van mensen met een andere culturele, religieuze of financiële achtergrond. En als het maar in een ontspannende setting is, heet het vrijheid van meningsuiting. Al doe je een boerka aan tijdens carnaval. Al schreeuw je onderweg naar een Feyenoord-Ajaxwedstrijd de meest gruwelijke verwensingen richting joden. Wij zijn Nederlanders, wij zijn tolerant.

Gelukkig maakte de dag zelf erg veel goed. Ik was dus in die Afrikaanse kerk en de mensen waren zó hartelijk! We werden aan alle kanten begroet, iedereen heette ons welkom, het was tof. De muziek was ontzettend mooi, alleen was het de bedoeling dat je mee ging dansen bij de aanbidding. Gelukkig was ik samen met een andere Nederlandse vriendin, nu vormden we samen een wit, stilstaand eilandje temidden van al die heerlijk dansende mensen! Het was af en toe wel even puzzelen: de voertaal was Frans. Dat kan ik niet. Gelukkig werd er Engels getolkt!

Ik ben echt dol op internationale kerkdiensten. Ik vind het tof om in het Engels te zingen. Het feit dat er niet in mijn moedertaal gesproken wordt, maakt dat ik beter oplet. En de sfeer is er zó tof!

Ik vind het heel gaaf om te zien dat God echt niet alleen op ons beperkte stukje wereld is. Het laat me zien dat God groter is dan ik denk. Dat Hij ook specialer is dan ik denk. En dat ik, keer op keer, te beperkt van mijn grote God denk!

Zeventien.

En dat was het dan. Na dagenlang studeren, tot in de kleine uurtjes tentamenvragen leren, weken stressen, weinig slaap, was het dat dan. 17 minuten duurde het, om al die kennis uit mijn hoofd en in een tentamen te stoppen. Zeventien minuten. Zéventien. En daarvoor studeer je zeventien uren, dagen, maanden, jaren.

Maar na die zeventien minuten was het zeker nog niet afgelopen, gisteren. Integendeel: ik mocht wachten. Want naast al die leuke theoretische kennis, moet je als dokter wel wat meer in huis hebben. Zoals bijvoorbeeld praktische vaardigheden. Zenuwslopend! Samen met een studiegenootje zat ik van 9.17 tot 14.00u te wachten. En te wachten. En ondertussen het lijstje met handelingen door te nemen. En te twijfelen. En te stressen.
Om 14.00 'mochten' we dan eindelijk. We werden opgedeeld in tweetallen en mochten beginnen met een carrouselexamen. Hierbij begin je bij een station, doe je allebei een onderdeel van het examen en daarna ga je naar het volgende station. Onze examens zijn in tweetallen, omdat je bij lichamelijk onderzoek niet alleen een arts, maar ook een patiënt nodig hebt. Je studiegenoot dus. Examen doen betekent dan ook vooral: je heel vaak aan- en uitkleden, mensen die in je buik duwen en porren, mensen die op je gaan kloppen en datzelfde dan ook bij je studiegenoot doen. Nais. Vanochtend kreeg ik de uitslag: voor alle vaardigheden geslaagd! Nu kan ik dus met een gerust hart maandag beginnen aan mijn leuke co-schappen!

Tot die tijd doe ik leuke dingen. Zoals koken. Gisteren kookte (bakte) ik een worteltjestaart. En hij was, al zeg ik het zelf, best wel lekker! Er was vandaag nog een stukje over, dus dat heb ik opnieuw opgewarmd, en toen smaakte het nog beter, dus een volgende keer ga ik 'm eerst een tijd laten staan voor ik 'm serveer.

Ander leuk iets: ik keek gisteren Wie is de Mol. Mijn favoriete donderdagavondprogramma. Dat is ongeveer tegelijk met Wie is de Reisleider, ook een heel erg leuk programma. Dat laatste programma keek ik vanmiddag, onder het genot van het overgebleven stukje worteltjestaart, terug. Nu is RTL niet een omroep die bij mij bekend staat om zijn christelijke levenshouding, om het maar even zo te zeggen. Maar wat schetste mijn verbazing? Op een bepaald moment in het programma werd ineens, na Something in the Water, van Brooke Fraser (die zangeres van Hillsong, en dan vooral bekend van Hosanna), Follow You van Leeland gedraaid! Het gebeurt niet zo vaak dat ik achtergrondmuziek herken *want ik zit niet zo in de seculiere muziek*, maar dit was even een triomfmomentje. Er werd weliswaar in het liedje geknipt (namelijk: het woordje God werd eruitgehaald), maar toch. Er werd gospel gedraaid. Op RTL. Begint men dan eindelijk ook buiten het gospelwereldje in te zien dat niet alle gospelmuziek ouderwets is en van het Oh, happy day-gehalte is. Hoewel ík dat gehalte wel tof vind. Maar de gospelwereld is inmiddels net zo breed als de niet-gospelwereld. Good for me, want ik houd van muziek.

Anyway. Enjoy het bewuste liedje, het is erg mooi! Ik ga verder met genieten van mijn weekend (lees: Flikken Maastricht kijken)!

Blauw

Het is al een tijdje geleden dat mij naar mijn lievelingskleur gevraagd werd; dat moet zo rond het moment geweest zijn dat ik besloot een doddig, 4-jarig meisje te gaan sponsoren. Inmiddels is het doddige meisje al 7, dus reken maar uit hoe lang dat geleden is. Waarschijnlijk heb ik haar toen verteld dat mijn lievelingskleur rood was. Wat op dat moment ook zo was. Maar de laatste tijd is mijn favoriete kleur toch een beetje gewijzigd: ik ben fan van blauw. Donkerblauw, lichtblauw, felblauw, je kunt het zo gek niet bedenken, of ik vind het mooi.

Maar na gisteren ben ik een beetje minder enthousiast over blauw. Blauw is namelijk leuk, maar als blauw pijn doet, word ik er minder blij van. Ik ging gisteren namelijk onderweg van mijn huis naar mijn faculteit. Het was half 9, en het was lekker, buiten. Niet zo dodelijk koud, de lucht was helder en de zon scheen. Het kwam geen moment in me op dat het ook nog wel eens glad zou kunnen zijn. Het grootste deel van de reis ging goed, maar ongeveer halverwege ging het dan toch mis: ik maakte een haakse bocht en ineens lag ik op de grond. Gelukkig rem ik altijd af voor dat bochtje, dus ook gisteren en daarom maakte ik niet zo'n heel harde klap. Maar mijn knie is blauw. En mijn heup is blauw. En mijn andere knie doet pijn. En mijn bovenarm doet pijn. Arme ik.

Gisteravond gebeurde er trouwens nog iets grappigs: ik heb een nicht die exact hetzelfde heet als ik en zij voegde mij toe op facebook. Toen stond er ineens: Marieke Nogwat is vrienden geworden met Marieke Nogwat.

Oh, en mijn bloopertijd is na gisterochtend nog niet afgelopen. Vanochtend zat ik in m´n bed te studeren en ik ging even verzitten (want mijn knieën en mijn heup doen dus nog steeds pijn) en toen gooide ik mijn tentamenvragen naast mijn bed. Nu heb ik helaas een bed waar je met geen mogelijkheid dingen die gevallen zijn, op kan pakken, dus die vragen blijven daar liggen tot ik ooit ga verhuizen.. Tenzij ik een laatje uit m'n bed sloop.

Anyway. Ik ben nog steeds aan het SOGgen, ik moet dringend weer aan de slag!

Er is een tijd om te studeren

En een tijd om te SOGgen. Zoals wel vaker bij mij gebeurt, heb ik totaal geen behoefte om te studeren op het moment dat ik dat wél zou moeten doen. En dat betekent dus dat ik ontzettend veel tijd overheb! Als een struisvogel steek ik mijn kop in het zand. Ik denk niet aan interne geneeskunde, ik denk niet aan tentamens, niet aan co-schappen, niet aan vaardigheden.
Maar wel aan mijn oude weblog. Een puinhoop, zoals je vast wel gezien hebt.

Het goede nieuws is echter: hij leeft weer! Zij het dat het een soort van vegetatieve staat is, zonder nieuwe berichtjes, maar de layout is in ieder geval weer toonbaar. En de berichtjes zijn weer leesbaar. Het is nog lang niet klaar: er staan erg veel lelijke tekens tussen de berichtjes, maar die zullen verdwijnen. Enfin, de conclusie van dit blogsel: als je mijn verleden wilt lezen; ik schaam me niet meer:).

En nu een ander SOG-projectje: slapen! I <3 it!

Mijn bekentenis

Kan je je nog herinneren dat ik op mijn oude weblog zei dat ik het woord 'fan' een verschrikkelijk en puberaal woord vond en dat ik nóóit zo genoemd wilde worden? Nu had dat een klein beetje te maken met de gillende meisjes die 'fan' van Trinity waren en ik was niet van plan om bij die groep te gaan horen. Hoe leuk ik de muziek ook vond, ik was niet van plan me tot de aanbidders van de gebroeders Smelt te rekenen.

Dat laatste ben ik overigens nog steeds niet van plan. Maar toch, ik moet het bekennen: ik ben fan. Wel niet van Trinity, maar wel van Casting Crowns. Hun nieuwe CD (Come to the Well, voor de liefhebbers) is zo enorm goed! Hij staat helemaal op Youtube, en ik heb 'm alleen vandaag al minstens 6 keer geluisterd. De teksten zijn mooi, de muziek is mooi, en het is perfect om te luisteren onder het studeren. Ik houd ervan!

Overigens ben ik drukker met muziek luisteren, dan met studeren. Terwijl het juist andersom zou mogen (= moeten) zijn: donderdag heb ik tentamen! En daarna heb ik examen van mijn vaardigheden. Interne geneeskunde. Yippie. Ik houd ervan! Maar niet heus.
Maar het is wel leuk om te zien dat ik meer doktersdingen kan dan ooit tevoren. Wist ik een jaar terug vooral hoe je bloeddruk meet, tegenwoordig kan ik ook nog eens hart, longen en buik onderzoeken. En al dat lichamelijk onderzoek overtuigt mij ervan dat dokters goed zijn in wat ze doen. Maar ook dat ik voorlopig nog maar liever geen patiënt wil worden; want mensen die in je buik prikken zijn niet chill! *Oh, en oops: dat woord mocht ik niet meer zeggen. Dus vast ook niet meer schrijven. Excuus!*

Ik studeer dus nu voor mijn tentamen. Als ik ooit gedacht heb dat onze bachelorfase belabberd in elkaar zat als het gaat om toetsen: nee, vergeleken bij de masterfase is de bachelortoetsing een pareltje! Wat ik namelijk doe: zorgen dat ik alle oude tentamenvragen in handen krijg. Vervolgens zorg ik dat ik die allemaal uit mijn hoofd ken. *Dit klinkt overigens makkelijker dan het is; dat zijn wél zo'n 350 kantjes* En als ik dan de toets ga maken, haal ik een 8. Easy.

En onder het genot van dit mooie lied, ga ik maar zorgen dat ik al die vragen ken!

De stad op de heuvel

Er was eens een mooie, grote stad. De stad lag hoog op een heuvel. Er woonden veel mensen in de stad: Dansers, dichters. Politici, soldaten. Koopmannen. Wasvrouwen. Dokters. Zusters. Jonge mensen, oude mensen. Rijke mensen, arme mensen. En het was een gezellige stad. Overdag heerste er een vrolijke bedrijvigheid, 's avonds dichtten de dichters en dansten de dansers. En als je verdwaald was in de buurt van de stad, kon je altijd de weg terugvinden: het leek wel alsof de stad licht gaf.

Maar op een dag keken de mensen niet meer naar wat hen samenbond. De dichters vonden de dansers oppervlakkig. De soldaten vonden de dichters zwak. De oude mensen vonden de jonge mensen te wild. En de rijke mensen vergaten de arme mensen.

Een voor een vertrokken ze. De dichters vertrokken naar het zuiden, de dansers naar het noorden. En langzaam maar zeker verdween het licht van de stad.

Maar het was het ritme van de dansers, dat de dichters hun inspiratie gaf.
Het was het gedicht van de dichters, dat de soldaten hun kracht om te vechten gaf.
Het was het vuur van de jongeren, de wijsheid van de ouderen.
Het was het verhaal van de arme, dat was het delen waard.

Kom terug, roept de Koning van de stad. Kom thuis. Schijn je licht.

Leven..

Leven.
zo kwetsbaar
zo eindig

Leven.

zomaar
zelf
in eigen hand te nemen

Leven.

zo kostbaar
zo krachtig

De oerkracht van het leven,

schuilt in ieder mens.
Ook als je zelf niets meer kan geven,
trek je daar onbewust een grens.

Want in het diepst van jouw nacht,

was er Iemand die aan je dacht.
Die jou alles wilde geven,
zelfs jouw eigen leven.

Eén schreeuw om hulp.
Eén roep naar genezing.
Eén gebed aan God.

Je problemen zijn niet opgelost,

ook niet nu de ochtend voorzichtig begint.
Weet wel: jij bent verlost,
door de Koning die altijd overwint!