Vandaag ontdekte ik voor het eerst dat op kamers wonen niet altijd relaxed is. Ik had namelijk mijn koffer ingepakt, uitgepakt, ingepakt, weer uitgepakt, nog een keertje ingepakt en mocht 'm vandaag weer uitpakken. Ik was namelijk op vakantie gegaan. Met een omwegje, namelijk via mijn ouders. En ik kan je vertellen: wat een gesleep!
Maar toch levert het wel wat op. Want allereerst hoef ik nu maar twee paar sokken te wassen en één rokje te strijken (dank, lieve mama!). En, het belangrijkste, in mijn hoofd was ik weer in de mooiste week van mijn jaar, bij allemaal mooie mensen. Want wat heb ik een gave week achter de rug! Ik mocht dit jaar voor de vijfde keer op Gavekamp en het was als vanouds. Ik kan moeilijk beschrijven hoe het komt dat het elk jaar opnieuw een feest is om die week mee te maken, hoe het komt dat ik straal zodra ik mag vertellen over deze week, hoe het komt dat iedereen zo hard geniet. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat iedereen zichzelf kan zijn, dat er zoveel liefde en eenheid is! Misschien is dat de magie van Gave. Of beter gezegd, de magie van God.
En daarom ben ik er volgend jaar hopelijk weer bij! Tot dan blijft de heimwee naar wat was en het verlangen naar wat komt. Want ooit zal het voor altijd en volmaakt Gavekamp zijn:).
Loof de HEER, alle volken,
prijs hem, alle naties:
zijn liefde voor ons is overstelpend,
eeuwig duurt de trouw van de HEER.
Halleluja!
Oh, ik kan het overigens niet laten om ons kamplied nog even te delen:
Heerlijk, jouw enthousiasme :)
BeantwoordenVerwijderen