Back again!

Ik heb de eigenschap dat ik soms helemaal vol van iets kan zijn en het vervolgens maanden niet gebruik, om dan vervolgens weer helemaal actief te worden. Dat doe ik met fora, met dagboeken, met studieboeken, met brieven schrijven naar mijn sponsorkindje (shame on me!) en ook met het bijhouden van dit blogje. En ik denk dat de tijd om actief te worden, weer eens aangebroken is!

Maar ik vind dat ik een goede reden had om zo lang niet actief te zijn. Namelijk: het mooie Groningen werd verruild voor het ietsje minder mooie Almelo. Dat betekent: geen studentenstad meer, niet meer de gezelligheid van de grachten of de mooie binnenstad, maar een fabrieksstad waarin je niet meer bang hoeft te zijn dat iemand je fiets jat. Zou je denken.
Groningen staat er, als echte studentenstad, natuurlijk om bekend dat een fiets gemiddeld twee keer per jaar gestolen wordt en de officieuze regel 'na twee keer mag je er een terugstelen' wordt dan ook uitgebreid gebezigd. Maar wonder boven wonder is mijn mooie fietsje nog nooit gejat en is er zelfs nog nooit iets mee gebeurd, behalve af en toe eens een reclamebriefje. Totdat ik in Almelo kwam en ik mijn fiets op het station stalde. Week 1: ging goed. Week 2: mijn mooie rode achterlichtjes (3 stuks!) afgeknipt, net als mijn mooie witte voorlichtjes (ook 3 stuks!). Week 3: ging goed. Week 4 kwam ik echter vanaf het station bij m'n fiets en wat denk je: band plat. Vervelend, lopend naar huis en dan oppompen. Totdat ik eens goed keek: ventiel verdwenen. Hét moment waarop je generaliseert en Almelo maar een stomme stinkstad vindt met domme mensen.. Want zelfs voor de meest dronken student is dit niet zo'n geslaagd grapje.

Maar los van bovenstaand akkefietje, is 't goed toeven in Almelo. Vanwege een drukke stage heb ik nog erg weinig van de stad gezien, behalve het station, twee kerken en het ziekenhuis, maar dat geeft niet. Maar als je me nu vraagt waar ik in Almelo het hardst van geniet, dan is dat toch echt m'n werk! M'n eerste huwelijksaanzoek heb ik al binnen (hoewel echtgenote daarnaast stond..), m'n eerste schouder uit de kom heb ik al teruggezet, en inmiddels ben ik op de afdeling benoemd tot de infuusprikzuster en mag ik met iedereen mee om 'te helpen'. Met de dag voel ik me zekerder van mijn handelen en word ik er zekerder van dat ik echt dokter wil worden.

Gelukkig is dat dan ook wat ik over twee jaar hoop te zijn!