Stressbestendig

Als er een eigenschap is die ik als een etiketje op mezelf zou mogen plakken, zou het, naast perfectionisme, stressbestendigheid zijn. Een verslag vijf minuten voor de deadline afhebben? Prima! Een presentatie moeten houden en die onderweg nog voor moeten bereiden? Best! Hoe meer stress, hoe beter. Presenteren voor 10 mensen, voor 1000 mensen, who cares? Ik niet, in ieder geval.

Bovenstaande is gechargeerd. Je zou het feit dat ik graag tegen deadlines aanwerk, ook kunnen zien als een gebrek aan plantalent. En dan zou je ook nog eens gelijk hebben. Maar soms blokkeer ik op het moment suprême. Iets met faalangst en perfectionisme. Zo ook tijdens mijn spreekuurtoets, zo'n drie weken terug. Wat een drama! Maar waar ik het meest van in de stress schiet, is vanwege het feit dat de uitslag er nóg niet is en ik vrij zeker denk te weten dat die vandaag wél gaat komen.

Heel officieel dient zo'n uitslag binnen 10 werkdagen (= twee weken) bekend te zijn. Nu staat er nergens 'uitslag', maar 'score', dus multi-interpretabel. Maar zelfs van die scores was afgelopen maandag geen spoor te bekennen. Gelukkig verscheen er een mededeling 'Voorlopige uitslag spreekuurtoets'. Ik klik, net als al mijn gespannen en gestresste studiegenoten, die mededeling open om vervolgens te lezen 'volgt eind deze week'. Desillusie.

Afgelopen dagen ben ik gelukkig aardig rustig doorgekomen; ik had onderwijs, onderwijs, zelfstudie, onderwijs.. En ik heb maar veel met het thuisfront gebeld (en nee, niet alleen om mijn stresslevel te verminderen, ook om bij te praten over alles wat er thuisthuis gebeurde).

Maar vandaag is het niet meer te houden. Ik moet en zal die uitslag weten. Dat komt: toen ik vanmiddag keek, stond er een ander bestandje bovenaan de uitslagenmap dan anders. Namelijk het bestand van vorig jaar. Nu kan me dat bestand niet zoveel schelen, maar feit was dat er een bestand was geupload. Het verkeerde, maar toch. En sindsdien check ik om de minuut of de uitslag nou eindelijk wel online staat. Maar nee.

Misschien moet ik met mezelf afspreken dat ik pas om 17.00u weer kijk. En misschien moet ik met mezelf afspreken dat ik me daar ditmaal aan houd.

Geloof. Hoop. Liefde.

Geloof
in betere tijden
in goede dingen
in je bestaan

in de God die helpt
die je troost
die achter je staat

Hoop
op een betere toekomst
op begrip van een ander
op een goed bestaan

op de God die helpt
die je troost
die achter je staat

Liefde
voor een vervallen wereld
voor mensen met harten
die nog net een beetje slaan

voor dé God die helpt
die je troost
die achter je staat

Leven
samen met God
die je troost
die achter je staat

De grote dingen van het bestaan
gaan mijn begrip te boven.
Als ik die dingen weten zou,
dan zou ik niet geloven.

Bovenstaand gedichtje trof ik aan op de backup van mijn oude, gecrashte laptop. Geen idee waar-ie vandaan komt. Misschien vond ik 'm ergens, misschien schreef ik 'm zelf, I don't remember. Wat ik wel weet: dit is waar mijn leven op gebaseerd is. Op Gods liefde voor mij, mijn geloof daarin en de hoop die ik daaruit put.

My God's not dead.

I'll praise You

Zelfs als het stormt. Zelfs als het moeilijk is. Want ook dan mag je weten: My help comes from the Lord, maker of heaven and earth.

Afstrepen..

Joehoe! Eindelijk is dan mijn moreel beraad af; nooit meer schrijven over ingevroren eicellen en de ethiek daarvan. Tenzij ik moet herschrijven. En mijn spreekuurtoets is voor altijd voorbij. Tenzij ik moet herkansen. Nu alleen nog maar:
- een presentatie maken voor onze coachgroep over de studieopzet die ik met studiegenootjes gemaakt heb
- een assertiviteitslogboekje (ja, ik ben HBO gaan doen) afmaken
- een planning maken. Met terugwerkende kracht. Laat mijn coach dit overigens niet zien..
- een conclusie schrijven bij bovenstaande twee puntjes, namelijk: een planning werkt niet voor Mariekje
- het wachtwoord van mijn RuG-account maar eens uit m'n hoofd leren - dat heb ik onlangs veranderd en dat vergeet ik steeds
- vast gaan studeren voor de herkansing van mijn spreekuurtoets - die kans is namelijk aanwezig. En dus ook maar direct beginnen met het verwerken van het feit dat de meest Gave week van het jaar dit keer misschien wel aan mijn neus voorbijgaat..
- beginnen met studeren voor mijn tentamen en vaardigheden
En ik wil alleen maar slapen. Mijn motivatie kent een fluctuerend beloop, met een dip rond juni. Normaal gesproken vlak voor de vakantie. Dit jaar niet. En dus moeten we maar laten zien hoe ver we op doorzettingsvermogen komen!

Oh, en ik heb bedacht om misschien volgend jaar wel eens iets geks te gaan doen: de Alpe d'Huzes fietsen. Zijn er meer liefhebbers?

Made for You

Als ik 'Made for You' hoor, denk ik altijd aan dat ene liedje van TobyMac: Made to Love. Maar na afgelopen zaterdag, denk ik daar niet alleen meer aan, maar ook aan een fantastische EO-jongerendag. Want wat was het weer goed georganiseerd! Twee keer een steengoede opening, lachen om een gestoorde maar wel leuke Shonlock, genieten van Casting Crowns en hun prachtige muziek, aanbidden met Kees Kraaijenoord en band, luisteren naar Wim Grandia, een traantje wegknipperen om de dappere jongeren die daar hun heftige verhaal durfden te vertellen, en dansen, springen en gek doen met LZ7.

De leadzanger van LZ7 sprak Nederlands. Dat kon-ie wel aardig, en hij sprak het consequent. 'Handen in de loecht, everybody spriengen!' Nog een klein beetje oefenen, je komt er wel! Zij maakten er echt een feestje van, maar wisten ook God centraal te zetten tijdens hun optreden.

Toen ik zondagavond thuiskwam en met mijn huisgenootje hier nog even over doorpraatte, kwamen we tot de conclusie dat dát is wat de EO zo aantrekkelijk maakt. Naar onze mening dan. De EO schuwt het gesprek over het geloof met jongeren niet, maar dringt het in programma's als JONG en Bestemming Onbekend ook niet op.

Wat ik het minst geslaagde onderdeel van de dag vond, was het voetbal. En nee, dat komt niet omdat Nederland die wedstrijd verloor. Meer omdat voetbal en ik absoluut niet door één deur kunnen. Gelukkig had ik Een keukenmeidenroman gekregen van vriendin E. (ja, die van On a moonless night), en heb ik daar een flink stuk uit kunnen lezen.

Wat ik altijd het mooist vind aan de EO-jongerendag, is de ontzettend positieve sfeer. Er heerst een sfeer die maakt dat ik blij ben dat ik deel ben van Gods blije, vrolijke familie. Maar hoewel ik het een fantastische dag vond, denk ik dat het voorlopig de laatste keer is dat ik een deel ben van deze dag. Want ik weet niet zo goed hoe lang ik nog 'jongere' blijf. Sterker nog, dit jaar voelde ik me al bijna oud. Ik vrees dat ik er volgend jaar alleen ben als MercyMe of the Newsboys spelen, want voor deze fantastische bands, wil ik me nog wel een dagje bejaard voelen!

Zondags mocht ik naar een worshipdienst in het prachtige dorp van mijn ouders. Thema was Hoop voor de toekomst. Enorm leuke dienst, met een inspirerende preek en mooie liederen.
En nu zit ik lekker thuis. En geniet ik van Newsboys. En van ingevroren eicellen en ethiek.

Duidelijk

Wees dan duidelijk
Vertel me wat je dwarszit
Wat je stoort
Wat je irriteert

Wees dan duidelijk
Vertel me wat je leuk vindt
Wat je helpt
Wat je respecteert

Maar nee, het blijft maar vaag
Alsof het niet bestaat
Want zo zie jij het graag
Alsof het allemaal perfect gaat

Maar wees dan duidelijk
Huil en schreeuw
Gooi de stoelen om
Trap de deuren in

Maar vertel me wat je dwarszit
Wat je stoort
Wat je irriteert

Mijn kruistocht tegen alle subtiele steken onder water; I hate them. Wees dan duidelijk. Verder niet autobiografisch of iets dergelijks, voel je dus niet aangevallen;). En als je dat wel zo voelt: wees dan duidelijk:)!

Spreekuurtoets

Het is weer zover: ik zou moeten studeren. En dat lukt voor de verandering niet. Ik ben te moe, ik lees een mooi boek, ik lees een goed boek (dat is niet per definitie hetzelfde boek), ik kijk Zembla (want daar steek ik zo nu en dan ook nog eens iets van op), ik bedenk hoe Nederland er idealiter uit zou zien (meestal heeft dat te maken met de aflevering van Zembla die ik zag), ik kook een overheerlijke, veel te luxe maaltijd terwijl ik alleen thuis ben (arme ik, dat was ter compensatie), ik luister muziek, ik zing mee, ik heb volgens mij wel vijf wasjes gedraaid, waarvan twee met de hand, ik houd me voor de verandering aan het schoonmaakrooster, en meer van dat soort ongein. Want ik heb geen zin om te studeren.

Want het zit zo: vrijdag heb ik spreekuurtoets, zo'n beetje het einde van het jaar. Om te kijken of ik al als dokter kan communiceren. Ik mag dan met een simulatiepatiënt gaan praten, en dat wordt opgenomen op een DVD'tje. Mijn docenten kijken dat vervolgens na en leveren feedback. En een cijfer. En dat cijfer moet voldoende zijn. Want anders kan ik niet mee met de allermooiste week van het jaar: Gave! Dus, redenen genoeg om te studeren. Zou je zeggen. Maar het is veel. En ik ben er nog niet uit of ik mezelf optimaal wil voorbereiden. Als er dan iets misloopt, loopt alles namelijk mis en kan ik beter vertrouwen op mijn improvisatietalent. Zolang ik maar niet ga vertellen dat een zwangere met pijn in haar buik last heeft van prostaatontsteking. Want dat staat in het lijstje.

En zolang ik er niet uit ben, kook ik maar lekker voor mijzelf. Gisteren at ik zalm in bladerdeeg (yum!). Nodig: 1 ontdooide diepvrieszalm, 100g ontdooide diepvriesspinazie, roomkaas met kruiden, 4 plakjes bladerdeeg, (veel!) peper, zout en viskruiden. En een oven, die je op 200 graden voorverwarmt. Men snijdt de zalm klein, mengt de spinazie en de roomkaas er doorheen, voegt naar smaak de kruiden toe. Vervolgens kwak je dat op een bladerdeegvelletje, je gooit er een tweede velletje bovenop en plakt het dicht. Daarna leg je het in de oven, voor 20-25 minuten. Erg lekker, vooral met sla. Ik heb gesmuld!
Overigens was dit, zoals veel dingen, een receptje voor 2 personen. Als je dit dus in je upje eet, maak je er gewoon twee, en warm je het overgebleven hapje de dag erna in 15 minuten op.

Ik ga maar eens weer Zembla kijken. Over illegalen.

Superhero

Family Force 5 is een bandje waarvan ik de doelgroep altijd op een jaartje of 15, 16 geschat heb. Aangezien ik dan toch 16 lijk, mag ik er dus ook keihard van genieten:).
Seriously: de muziek is erg fijn en ik kan de tekst ontzettend waarderen.
Het 'filmpje' is daarentegen weer minder briljant, maar dat moet je me maar vergeven. Ik zou zeggen: enjoy!