Sneeuw.

Ik zit in de trein en het sneeuwt. En het is koud.
Maar dat is het de hele week al. En sneeuw + kou = gladheid.

Grote stress dus! Want hoewel ik niet zo snel bang te krijgen ben, vind ik gladheid echt verschrikkelijk. Ik kan 's nachts al wakker schrikken met de gedachte dat ik de volgende ochtend extra vroeg weg moet, stel je voor dat ik onderweg val.

Ik had er wat op bedacht: mezelf cognitieve gedragstherapie geven. Te beginnen met: wat is er zo eng aan gladheid? Nou, dat je valt. Helpende gedachte of niet? Nou, niet bepaald. Waarheid of niet? Uh, ja, eigenlijk wel.
Maar stel dat je valt, wat is dan het ergste dat kan gebeuren? Doodgaan? Nou, neuh, daar ben ik niet dramatisch bang voor. Maar wel voor vallen, met m'n hoofd ergens tegenaan komen, bewusteloos raken, onderkoeld raken en in het ziekenhuis als een kasplantje wakker te worden. En kasplantje te blijven.

Tot zover m'n cognitieve gedragstherapie. Niet bepaald een succes.
En dus sta ik morgen maar weer vroeg op.. Dan kan ik fijn lopen!

Beste lezer, geniet van de sneeuw, houd sneeuwbalgevechten, maak mooie foto's, maar wees vooral ook voorzichtig!