Mijn ouders...

... zijn simpelweg de liefste! Vrijdag heel vroeg in de ochtend (lees: 2.00u) werd ik misselijk wakker, dat bleek een voorbode te zijn van een heel erg fijn buikgriepje. Erg onwelkom, omdat ik voor vrijdag enorm leuke plannen had.
Ging dus niet door. En ik voelde me zo zielig.. 'k Heb de hele dag (lees: 23 uur) in m'n bed gelegen, met buikpijn, misselijkheid, hoofdpijn (oftewel: te weinig gedronken), rugpijn (oftewel: te veel in bed gelegen), duizeligheid (oftewel: te weinig (= niets) gegeten) en koorts.

Vrijdag de hele dag door contact gehad met m'n thuisfront en toen ik om een uur of 6 in alle zieligheid vroeg of ze me niet op konden halen, lukte dat niet. Want ze hadden een personeelsfeestje van het werk van m'n paps. Maar 'morgen bellen we wel, dan halen we je morgen wel op'. Maar 'morgen' (= vandaag) ging het al weer beter. En dus bedacht m'n vader dat hij wel even op ziekenbezoek wilde komen. En m'n moeder bedacht om dan maar even boodschapjes te doen.

Dus kwam m'n vader vanmiddag met een tas vol fruit en lekkere andere dingetjes (waar ik, sorry! nog helemaal geen zin in had), gezellig op ziekenbezoek! Terwijl het buiten glad werd...

Lief hè..!

Sneeuw.

Ik zit in de trein en het sneeuwt. En het is koud.
Maar dat is het de hele week al. En sneeuw + kou = gladheid.

Grote stress dus! Want hoewel ik niet zo snel bang te krijgen ben, vind ik gladheid echt verschrikkelijk. Ik kan 's nachts al wakker schrikken met de gedachte dat ik de volgende ochtend extra vroeg weg moet, stel je voor dat ik onderweg val.

Ik had er wat op bedacht: mezelf cognitieve gedragstherapie geven. Te beginnen met: wat is er zo eng aan gladheid? Nou, dat je valt. Helpende gedachte of niet? Nou, niet bepaald. Waarheid of niet? Uh, ja, eigenlijk wel.
Maar stel dat je valt, wat is dan het ergste dat kan gebeuren? Doodgaan? Nou, neuh, daar ben ik niet dramatisch bang voor. Maar wel voor vallen, met m'n hoofd ergens tegenaan komen, bewusteloos raken, onderkoeld raken en in het ziekenhuis als een kasplantje wakker te worden. En kasplantje te blijven.

Tot zover m'n cognitieve gedragstherapie. Niet bepaald een succes.
En dus sta ik morgen maar weer vroeg op.. Dan kan ik fijn lopen!

Beste lezer, geniet van de sneeuw, houd sneeuwbalgevechten, maak mooie foto's, maar wees vooral ook voorzichtig!

More beautiful you

Omdat ik het écht een fantastisch lied vind. Ik ben er van overtuigd dat iedereen mooi is, simpelweg om wie je bent. Met bril, zonder bril, sproetjes, een wipneus of flaporen. Er is maar één jij, en dat ben jij.

 

 

More beautiful you - Johnny Diaz

2013

Ik geloof dat het bijna een social media-verplichting is om je állereerste post van 2013 op Facebook, Twitter, Blogspot of waar dan ook te starten met een hele lading wensen voor het nieuwe jaar. Dus bij deze: ik wens je voor 2013 tonnen liefde, vrachten hoop en een hele berg geloof.

En ja, bij het begin van 2013 mag ik ook terugblikken naar 2012! Ongetwijfeld een open deur, maar het was een jaar met dieptepunten, en zeker ook met hoogtepunten. Daarnaast veranderde er veel, moest ik toekomstkeuzes maken, ging ik weer op Gavekamp.

En 2013 begon fantastisch. Nadat ik de hele avond mijn zes neefjes en nichtjes vermaakt heb (variërend van 2-13 jaar), knalde het vuurwerk om 0.00 uur alle kanten op. Ik heb zélfs iets van vuurwerk vastgehad! (nee, geen sterretjes.. Hoewel ik zelfs die eng vind).

Nu zit m'n vakantie er weer op. Hoewel ik gisteravond veel zin had om weer te beginnen met m'n nieuwe coschap, was dat gevoel toen mijn wekker ging, helemaal verdwenen. Gelukkig viel het best wel mee toen ik eenmaal op de fiets zat. Ik presteerde het echter om tijdens de allereerste OK (= operatie), waar ik mee mocht doen, ineens niet helemaal lekker te worden. En dat terwijl ik kort daarvoor, tijdens een gesprek over flauwvallen, nog heel hard riep dat ik nog nooit onderuit was gegaan op OK (dat is strikt genomen nog altijd waar) en dat ik het ook goed aan voelde komen (dat klopt strikt genomen nog steeds). Maar 'als je niet lekker voelt, moet je een krukje vragen'. Ik weet nog altijd niet of ik het me heb laten aanpraten of dat het écht niet goed ging, maar op een gegeven moment werd het wel erg warm in die steriele jas, met een suf mondmasker en een stomme spatbril. Krukje was niet genoeg, dus maar op de grond gaan zitten. Gelukkig was het na een paar minuutjes ook wel weer over en voelde ik me goed genoeg om weer te gaan staan, maar meehelpen zat er niet meer in:(. Anyway. Gezien het feit dat dit dag 1 was, zal er vast nog genoeg te knutselen zijn!

En nu ga ik slapen. Kwart over zes opstaan is pretty early!