Vandaag gingen huisgenootje E. en ik eten bij oud-huisgenootje H. Enorm gezellig, omdat we elkaar al een tijdje niet hadden gesproken. We hebben heerlijk gegeten en ontzettend fijn bijgekletst. Een geslaagde avond dus!
En toen splitsten onze wegen zich bij het station; we moesten helaas alledrie een andere trein nemen. Ik besloot naar mijn trein te lopen en een lekker rustig plekje op te zoeken, zodat ik mijn boek verder kon lezen. Dat lukte: ik vond een heerlijk plekje en zat nog even lekker voor me uit te staren en na te denken over de afgelopen dag. Toen stapte er iemand de coupe in. Hij groette mij netjes, waarop ik, welopgevoed als ik ben, keurig teruggroette en voor me uit bleef staren. Toen kwam de eerste vraag: 'Weet jij hoelang het duurt voor we in ... zijn?' Nou, toevallig wist ik dat; dat was namelijk ook mijn eindbestemming. Van het een kwam het ander; we raakten erg gezellig aan het kletsen. Over van alles en nogwat: over geloof, studie, werk, leven, multiculti. Meneer bleek katholiek, en ik gereformeerd. Maar 'het maakt niet uit hoe je eruitziet, het gaat om God en om je hart' was onze conclusie. En dan maakt het niet uit dat ik Nederlands ben en hij niet. En dat hij een kruisje slaat en ik niet. Mooie conclusie, vond ik!
Bijzonder dat gesprekken met wildvreemden soms zo waardevol zijn. Ook al duren ze maar kort en blijft het bij een oppervlakkig kennen. Ook al scheidden onze wegen zich zodra we op onze bestemming aankwamen.
Ik weet het zeker: zulke gesprekken zijn waardevolle knipoogjes van mijn Koning en Vriend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten