Over nostalgie en het leven

Ik heb iets ontdekt. Iets verslavends. Iets heel erg ontzettend leuks.
Heel vroeger hadden mijn papa en mama geen TV. Later, nog steeds erg vroeger, besloten ze toch een TV te kopen, en ik was dolgelukkig daarmee. Want er was één programma dat ik het liefst elke dag zou willen kijken: LoveLetters. Je weet wel: dat programma van Linda de Mol, waarin drie stelletjes zo hard mogelijk hun best deden om diezelfde avond nog te kunnen trouwen. Behalve alle spelletjes die ze speelden, werden ook hun huwelijksaanzoeken uitgezonden. En ik vond dat zó romantisch! Helaas verdween dat programma van de buis en tot mijn grote spijt staat er geen enkele aflevering op UitzendingGemist.
Maar gelukkig bedacht RTL op een goede dag om dat oude concept eens te vernieuwen. Dus nu wordt er een programma uitgezonden wat er erg op lijkt, maar toch heel anders is: Let's get married. Inclusief romantische aanzoeken *smelt*. En I like it! Een klein beetje nostalgie, maar toch ontzettend leuk!

In het echte leven maakte ik vrijdag trouwens iets bijzonders mee: een heuse keizersnede, oftewel een Sectio Caesarea. Het was zó tof om daarbij aanwezig te zijn! Eerder schreef ik over de gewone bevalling, maar een keizersnee is zo anders! Het gaat ontzettend snel: 20 minuten nadat mevrouw op de operatiekamer is (want, voor het geval je dat nog niet helemaal wist, een keizersnee is een operatie), is het kindje al geboren. Maar net als bij een gewone bevalling, is het geluk in de ogen van de kersverse ouders echt een cadeautje om te zien. Ik blijf het speciaal vinden om zo bij het begin van iemands leven op aarde te zijn!
Aan het begin van mijn weekje op OK had ik al tegen studiegenootjes gezegd dat ik heel hard hoopte dat ik nog een sectio mee zou maken, en mijn studiegenootjes konden vast aan me zien dat dat gelukt was: ik heb voor m'n gevoel de hele dag met een glimlach van oor tot oor gelopen.

Morgen begint trouwens mijn laatste weekje op de Gynaecologie! Ik ben heel blij dat ik nog een weekje mag, maar ik zal het ontzettend jammer vinden wanneer mijn laatste dagje voorbij is.. Gelukkig mag ik tot die tijd nog vier dagen, en daar ga ik intens van genieten!

Een weekje op OK!

Ik vraag me af of je me op straat zou herkennen, maar zo loop ik er deze week bij! Niet direct de meest flatterende kleding, ook niet de meest handige kleding. Maar wel de meest veilige kleding als het gaat om patiënten, steriliteit en veiligheid. En stiekem vind ik het heel stoer om in zo'n pakje rond te sjouwen. Hoewel: je sjouwt er niet bepaald mee rond; vanwege de steriliteit mag je alleen maar op de operatiekamer lopen, en vanwege diezelfde steriliteit mag je nergens meer aanzitten zodra je je handen hebt gewassen. Daarna krijg je die mooie groene jas en vervolgens mooie witte handschoenen, zodat je echt helemaal vrij van bacteriën bent.

En dan kan het echte werk beginnen! De snee wordt gezet, de wond wordt gemaakt.. En het beste zicht heb je als je steriel staat, dus in een stoer apepakje loopt.
Het zal je niet verbazen dat ik deze week op OK sta. En het is er leuk! Ik sta weliswaar niet de hele dag steriel, maar de toppertjes zijn natuurlijk de OK's waar ik wel steriel mag staan en dus heel (en dan ook echt héél) dicht op het sneegebied sta. En dat is leerzaam. En leuk. Want eindelijk mag ik dan toch echt iets doen wat er toe doet! Voor alle duidelijkheid: ik snij niet zelf. Ik opereer niet zelf. Ik houd alleen maar instrumenten vast, geef dingen aan en kijk mee. En leer heel veel.

Ik dek me altijd een beetje in als iemand me vraagt wat ik wil worden ('Gynaecoloog natuurlijk. Maar dit is dan ook mijn eerste co-schap'), maar stiekem weet ik het al zeker: ik word gynaecoloog! De ideale combinatie van luisteren, denken en doen!

NS-avonduren

Vandaag gingen huisgenootje E. en ik eten bij oud-huisgenootje H. Enorm gezellig, omdat we elkaar al een tijdje niet hadden gesproken. We hebben heerlijk gegeten en ontzettend fijn bijgekletst. Een geslaagde avond dus!

En toen splitsten onze wegen zich bij het station; we moesten helaas alledrie een andere trein nemen. Ik besloot naar mijn trein te lopen en een lekker rustig plekje op te zoeken, zodat ik mijn boek verder kon lezen. Dat lukte: ik vond een heerlijk plekje en zat nog even lekker voor me uit te staren en na te denken over de afgelopen dag. Toen stapte er iemand de coupe in. Hij groette mij netjes, waarop ik, welopgevoed als ik ben, keurig teruggroette en voor me uit bleef staren. Toen kwam de eerste vraag: 'Weet jij hoelang het duurt voor we in ... zijn?' Nou, toevallig wist ik dat; dat was namelijk ook mijn eindbestemming. Van het een kwam het ander; we raakten erg gezellig aan het kletsen. Over van alles en nogwat: over geloof, studie, werk, leven, multiculti. Meneer bleek katholiek, en ik gereformeerd. Maar 'het maakt niet uit hoe je eruitziet, het gaat om God en om je hart' was onze conclusie. En dan maakt het niet uit dat ik Nederlands ben en hij niet. En dat hij een kruisje slaat en ik niet. Mooie conclusie, vond ik!

Bijzonder dat gesprekken met wildvreemden soms zo waardevol zijn. Ook al duren ze maar kort en blijft het bij een oppervlakkig kennen. Ook al scheidden onze wegen zich zodra we op onze bestemming aankwamen.
Ik weet het zeker: zulke gesprekken zijn waardevolle knipoogjes van mijn Koning en Vriend!

Cupcakes

Vandaag waren dan eindelijk mijn cupcakes af. En ik ben tevreden, en stiekem best wel een beetje trots op het eindresultaat:

Gelukkig smaken ze ook erg lekker. De appelcake die ik gisteren in elkaar prutste, viel overigens in de smaak; hoewel ik 'm zelf ietwat mislukt vond. Maar ik weet hoe het komt: als je boter laat smelten in de magnetron, is het niet handig als je dat vergeet. Daar wordt het botersoep van. Dus. Les voor de volgende keer: let op als je boter in de magnetron stopt!

Voorlopig is het echter gedaan met mijn bakplezier. Buiten het feit dat ik eerst op moet maken wat ik heb, ga ik morgen heerlijk stadten en heb ik, oh, leukheid, een symposium. En vrijdag kan ik niet. En daarna begint het werkende leven opnieuw, voor twee lange, leuke weken! De keuze tussen leuk bakken en leuk werken is zo makkelijk nog niet..! Lang leve het studentenleven, waarin elke willekeurige combinatie mogelijk is:).



Free!

Ik geniet. Van een weekje pauze. Een weekje geen bevallende dames. Een weekje geen poli. Een weekje geen OK.
En ik verveel me. Ik verveel me suf. En ik bedenk telkens weer hoe leuk het is om arts in spé te zijn. En dus moet ik mijn tijd door zien te komen en me voor zien te bereiden op mijn weekje OK.
Vandaag ontdekte ik echter al dat je zelfs op je meest vrije dag nog een verkeerde planning kan maken. Ik mocht uitslapen van mezelf. Dat is zeker gelukt: om kwart over 10 besloot ik mijn warme bedje uit te stappen. Toen besloot ik cupcakejes te gaan bakken. Die waren rond 13.00u eindelijk klaar (dat is: uit de oven). Toen besloot ik de keuken op te gaan ruimen. Toen bedacht ik dat ik beloofd had voor mijn coachgroep van morgen iets lekkers mee te nemen. Dus dat betekende: shoppen of nog iets lekkers bakken. Ik besloot: ik maak cake. Appel-kaneelcake. Die staat, as we speak, in de oven. En ik bedacht dat mijn broertje morgen jarig is. Een kaartje is dan wel zo aardig. En ik heb kring vanavond. Dat moest ook nog voorbereid worden.

Uiteindelijk: is de keuken schoon, netjes en geordend. Staat de appelkaneelcake in de oven. Is het kaartje voor mijn broertje onderweg naar zijn bestemming. Is kring voorbereid. Zijn de cupcakes nog steeds niet versierd. En ben ik niet bepaald uitgerust.
Morgen is er weer een dag:).

De bevalling!

Welkom in de wondere wereld van de gynaecologie en verloskunde. De wereld waar pijn fijn is en bloed goed. De wereld waar grootse dingen, in kleine baby's verpakt, gebeuren.
De wereld waar beschuit met muisjes geen bijzonderheid is, maar een dagelijkse traktatie.
Welkom op de verloskamers.
Welkom in mijn wereld.

Voor ik begon aan mijn weekje verloskamers dacht ik: en nú zal ik zien of ik ooit zelf nog kinderen wens te krijgen. Ik hoorde de angstige verhalen van andere co-assistenten al om me heen: 'bevallen is zo'n ellende, dat ik dat mezelf (of: mijn partner in het geval van onze mannelijke gyn-co) niet aan wil doen!' En bevallen is pijnlijk. Bevallen is naar. Bevallen is een ellende.
Maar toch is het zó tof! Zo'n wriemelend, klein mormeltje dat dan ineens van de binnenkant van je buik naar de buitenkant van je buik floept.. Wonderlijk!
En het bijzondere is: ik was erbij. Ik was erbij toen kleine Tim (not his real name) zijn eerste ademteug nam. Ik was erbij toen hij voor het allereerst begon te huilen. Ik maakte mee hoeveel pijn zijn moeder leed, hoe gestressd zij was voor haar kindje geboren werd. En ik maakte mee hoe trots, gelukkig en blij zij en haar man waren toen hij er eenmaal was. Bizar, om te zien hoe anders een vrouw is als haar kind eenmaal geboren is! Ik geloof niet dat ik ooit iemand gelukkiger heb zien zijn, genietend van de eerste momenten samen met haar kindje. Wonderlijk!

Verloskunde: ik houd ervan.
Ik word dokter. En ik geniet!

Something in the water

Omdat christelijke artiesten soms ook wel weten door te breken in de seculaire muziekindustrie!

Brooke Fraser, de zangeres van dit liedje, zong ooit ook bij Hillsong United en haar meest bekende lied uit de gospelscene is 'Hosanna'.  

Start over again

Sinds de grote migratie op Weblog heb ik altijd geroepen: ik blijf  Weblog trouw! Met Wordpress komen we er wel uit, en het wordt ooit wel weer mooi.
Dat ooit zal vast nog wel komen, maar ik heb geen idee wanneer.. Dus ga ik hier maar verder! Waar ik mijn layout kan maken zoals ik wil, waar ik lekker kan schrijven als ik tijd en zin heb.
Dus. Voor de oude berichtjes verwijs ik je graag naar mijn (niet zo mooie) oude blog, de nieuwe berichtjes gaan hier geplaatst worden!

Een nieuwe blog betekent een nieuwe naam. Catch the Light, omdat Licht je leven laat stralen. En dan met name het licht uit *gospelmodus* Jesus, light in the darkness.
En omdat ik er een mooi plaatje bij had:).
Anyway. Search the Light, try to catch it!

Voor eeuwig

Voor eeuwig
Verworpen
Verguisd
Vervloekt

Door één keuze.
Van één mens.
Door één vrucht.

Voor eeuwig
Een reddingsplan
Een wonder
Een halleluja

Door één keuze
Van één God
Door één kruis

Voor eeuwig
Verbonden
Verkozen
Verlost