Zeventien.

En dat was het dan. Na dagenlang studeren, tot in de kleine uurtjes tentamenvragen leren, weken stressen, weinig slaap, was het dat dan. 17 minuten duurde het, om al die kennis uit mijn hoofd en in een tentamen te stoppen. Zeventien minuten. Zéventien. En daarvoor studeer je zeventien uren, dagen, maanden, jaren.

Maar na die zeventien minuten was het zeker nog niet afgelopen, gisteren. Integendeel: ik mocht wachten. Want naast al die leuke theoretische kennis, moet je als dokter wel wat meer in huis hebben. Zoals bijvoorbeeld praktische vaardigheden. Zenuwslopend! Samen met een studiegenootje zat ik van 9.17 tot 14.00u te wachten. En te wachten. En ondertussen het lijstje met handelingen door te nemen. En te twijfelen. En te stressen.
Om 14.00 'mochten' we dan eindelijk. We werden opgedeeld in tweetallen en mochten beginnen met een carrouselexamen. Hierbij begin je bij een station, doe je allebei een onderdeel van het examen en daarna ga je naar het volgende station. Onze examens zijn in tweetallen, omdat je bij lichamelijk onderzoek niet alleen een arts, maar ook een patiënt nodig hebt. Je studiegenoot dus. Examen doen betekent dan ook vooral: je heel vaak aan- en uitkleden, mensen die in je buik duwen en porren, mensen die op je gaan kloppen en datzelfde dan ook bij je studiegenoot doen. Nais. Vanochtend kreeg ik de uitslag: voor alle vaardigheden geslaagd! Nu kan ik dus met een gerust hart maandag beginnen aan mijn leuke co-schappen!

Tot die tijd doe ik leuke dingen. Zoals koken. Gisteren kookte (bakte) ik een worteltjestaart. En hij was, al zeg ik het zelf, best wel lekker! Er was vandaag nog een stukje over, dus dat heb ik opnieuw opgewarmd, en toen smaakte het nog beter, dus een volgende keer ga ik 'm eerst een tijd laten staan voor ik 'm serveer.

Ander leuk iets: ik keek gisteren Wie is de Mol. Mijn favoriete donderdagavondprogramma. Dat is ongeveer tegelijk met Wie is de Reisleider, ook een heel erg leuk programma. Dat laatste programma keek ik vanmiddag, onder het genot van het overgebleven stukje worteltjestaart, terug. Nu is RTL niet een omroep die bij mij bekend staat om zijn christelijke levenshouding, om het maar even zo te zeggen. Maar wat schetste mijn verbazing? Op een bepaald moment in het programma werd ineens, na Something in the Water, van Brooke Fraser (die zangeres van Hillsong, en dan vooral bekend van Hosanna), Follow You van Leeland gedraaid! Het gebeurt niet zo vaak dat ik achtergrondmuziek herken *want ik zit niet zo in de seculiere muziek*, maar dit was even een triomfmomentje. Er werd weliswaar in het liedje geknipt (namelijk: het woordje God werd eruitgehaald), maar toch. Er werd gospel gedraaid. Op RTL. Begint men dan eindelijk ook buiten het gospelwereldje in te zien dat niet alle gospelmuziek ouderwets is en van het Oh, happy day-gehalte is. Hoewel ík dat gehalte wel tof vind. Maar de gospelwereld is inmiddels net zo breed als de niet-gospelwereld. Good for me, want ik houd van muziek.

Anyway. Enjoy het bewuste liedje, het is erg mooi! Ik ga verder met genieten van mijn weekend (lees: Flikken Maastricht kijken)!

Blauw

Het is al een tijdje geleden dat mij naar mijn lievelingskleur gevraagd werd; dat moet zo rond het moment geweest zijn dat ik besloot een doddig, 4-jarig meisje te gaan sponsoren. Inmiddels is het doddige meisje al 7, dus reken maar uit hoe lang dat geleden is. Waarschijnlijk heb ik haar toen verteld dat mijn lievelingskleur rood was. Wat op dat moment ook zo was. Maar de laatste tijd is mijn favoriete kleur toch een beetje gewijzigd: ik ben fan van blauw. Donkerblauw, lichtblauw, felblauw, je kunt het zo gek niet bedenken, of ik vind het mooi.

Maar na gisteren ben ik een beetje minder enthousiast over blauw. Blauw is namelijk leuk, maar als blauw pijn doet, word ik er minder blij van. Ik ging gisteren namelijk onderweg van mijn huis naar mijn faculteit. Het was half 9, en het was lekker, buiten. Niet zo dodelijk koud, de lucht was helder en de zon scheen. Het kwam geen moment in me op dat het ook nog wel eens glad zou kunnen zijn. Het grootste deel van de reis ging goed, maar ongeveer halverwege ging het dan toch mis: ik maakte een haakse bocht en ineens lag ik op de grond. Gelukkig rem ik altijd af voor dat bochtje, dus ook gisteren en daarom maakte ik niet zo'n heel harde klap. Maar mijn knie is blauw. En mijn heup is blauw. En mijn andere knie doet pijn. En mijn bovenarm doet pijn. Arme ik.

Gisteravond gebeurde er trouwens nog iets grappigs: ik heb een nicht die exact hetzelfde heet als ik en zij voegde mij toe op facebook. Toen stond er ineens: Marieke Nogwat is vrienden geworden met Marieke Nogwat.

Oh, en mijn bloopertijd is na gisterochtend nog niet afgelopen. Vanochtend zat ik in m´n bed te studeren en ik ging even verzitten (want mijn knieën en mijn heup doen dus nog steeds pijn) en toen gooide ik mijn tentamenvragen naast mijn bed. Nu heb ik helaas een bed waar je met geen mogelijkheid dingen die gevallen zijn, op kan pakken, dus die vragen blijven daar liggen tot ik ooit ga verhuizen.. Tenzij ik een laatje uit m'n bed sloop.

Anyway. Ik ben nog steeds aan het SOGgen, ik moet dringend weer aan de slag!

Er is een tijd om te studeren

En een tijd om te SOGgen. Zoals wel vaker bij mij gebeurt, heb ik totaal geen behoefte om te studeren op het moment dat ik dat wél zou moeten doen. En dat betekent dus dat ik ontzettend veel tijd overheb! Als een struisvogel steek ik mijn kop in het zand. Ik denk niet aan interne geneeskunde, ik denk niet aan tentamens, niet aan co-schappen, niet aan vaardigheden.
Maar wel aan mijn oude weblog. Een puinhoop, zoals je vast wel gezien hebt.

Het goede nieuws is echter: hij leeft weer! Zij het dat het een soort van vegetatieve staat is, zonder nieuwe berichtjes, maar de layout is in ieder geval weer toonbaar. En de berichtjes zijn weer leesbaar. Het is nog lang niet klaar: er staan erg veel lelijke tekens tussen de berichtjes, maar die zullen verdwijnen. Enfin, de conclusie van dit blogsel: als je mijn verleden wilt lezen; ik schaam me niet meer:).

En nu een ander SOG-projectje: slapen! I <3 it!

Mijn bekentenis

Kan je je nog herinneren dat ik op mijn oude weblog zei dat ik het woord 'fan' een verschrikkelijk en puberaal woord vond en dat ik nóóit zo genoemd wilde worden? Nu had dat een klein beetje te maken met de gillende meisjes die 'fan' van Trinity waren en ik was niet van plan om bij die groep te gaan horen. Hoe leuk ik de muziek ook vond, ik was niet van plan me tot de aanbidders van de gebroeders Smelt te rekenen.

Dat laatste ben ik overigens nog steeds niet van plan. Maar toch, ik moet het bekennen: ik ben fan. Wel niet van Trinity, maar wel van Casting Crowns. Hun nieuwe CD (Come to the Well, voor de liefhebbers) is zo enorm goed! Hij staat helemaal op Youtube, en ik heb 'm alleen vandaag al minstens 6 keer geluisterd. De teksten zijn mooi, de muziek is mooi, en het is perfect om te luisteren onder het studeren. Ik houd ervan!

Overigens ben ik drukker met muziek luisteren, dan met studeren. Terwijl het juist andersom zou mogen (= moeten) zijn: donderdag heb ik tentamen! En daarna heb ik examen van mijn vaardigheden. Interne geneeskunde. Yippie. Ik houd ervan! Maar niet heus.
Maar het is wel leuk om te zien dat ik meer doktersdingen kan dan ooit tevoren. Wist ik een jaar terug vooral hoe je bloeddruk meet, tegenwoordig kan ik ook nog eens hart, longen en buik onderzoeken. En al dat lichamelijk onderzoek overtuigt mij ervan dat dokters goed zijn in wat ze doen. Maar ook dat ik voorlopig nog maar liever geen patiënt wil worden; want mensen die in je buik prikken zijn niet chill! *Oh, en oops: dat woord mocht ik niet meer zeggen. Dus vast ook niet meer schrijven. Excuus!*

Ik studeer dus nu voor mijn tentamen. Als ik ooit gedacht heb dat onze bachelorfase belabberd in elkaar zat als het gaat om toetsen: nee, vergeleken bij de masterfase is de bachelortoetsing een pareltje! Wat ik namelijk doe: zorgen dat ik alle oude tentamenvragen in handen krijg. Vervolgens zorg ik dat ik die allemaal uit mijn hoofd ken. *Dit klinkt overigens makkelijker dan het is; dat zijn wél zo'n 350 kantjes* En als ik dan de toets ga maken, haal ik een 8. Easy.

En onder het genot van dit mooie lied, ga ik maar zorgen dat ik al die vragen ken!

De stad op de heuvel

Er was eens een mooie, grote stad. De stad lag hoog op een heuvel. Er woonden veel mensen in de stad: Dansers, dichters. Politici, soldaten. Koopmannen. Wasvrouwen. Dokters. Zusters. Jonge mensen, oude mensen. Rijke mensen, arme mensen. En het was een gezellige stad. Overdag heerste er een vrolijke bedrijvigheid, 's avonds dichtten de dichters en dansten de dansers. En als je verdwaald was in de buurt van de stad, kon je altijd de weg terugvinden: het leek wel alsof de stad licht gaf.

Maar op een dag keken de mensen niet meer naar wat hen samenbond. De dichters vonden de dansers oppervlakkig. De soldaten vonden de dichters zwak. De oude mensen vonden de jonge mensen te wild. En de rijke mensen vergaten de arme mensen.

Een voor een vertrokken ze. De dichters vertrokken naar het zuiden, de dansers naar het noorden. En langzaam maar zeker verdween het licht van de stad.

Maar het was het ritme van de dansers, dat de dichters hun inspiratie gaf.
Het was het gedicht van de dichters, dat de soldaten hun kracht om te vechten gaf.
Het was het vuur van de jongeren, de wijsheid van de ouderen.
Het was het verhaal van de arme, dat was het delen waard.

Kom terug, roept de Koning van de stad. Kom thuis. Schijn je licht.

Leven..

Leven.
zo kwetsbaar
zo eindig

Leven.

zomaar
zelf
in eigen hand te nemen

Leven.

zo kostbaar
zo krachtig

De oerkracht van het leven,

schuilt in ieder mens.
Ook als je zelf niets meer kan geven,
trek je daar onbewust een grens.

Want in het diepst van jouw nacht,

was er Iemand die aan je dacht.
Die jou alles wilde geven,
zelfs jouw eigen leven.

Eén schreeuw om hulp.
Eén roep naar genezing.
Eén gebed aan God.

Je problemen zijn niet opgelost,

ook niet nu de ochtend voorzichtig begint.
Weet wel: jij bent verlost,
door de Koning die altijd overwint!