De achtbaan

Ik vlieg. Met een razende gang.
Door de achtbaan
De achtbaan van het leven.

Rustige start.
Sneller.
Sneller.
En dan
Ineens
Over de kop.
Dubbele schroef.

En weer rechtdoor. Met een razende gang.
Alsof die achtbaan
Die achtbaan mij alles kan geven.

Achterstevoren.
Sneller.
Sneller.
En dan
Ineens
Stilte
Het einde.

En nooit meer door. Ik ben niet bang
Want die achtbaan
Die achtbaan, dat is geen leven.

O dear. Dit klinkt misschien wel een klein beetje suïcidaal. Don’t worry: dat ben ik absoluut niet. Ook al is mijn leven een achtbaan, met schroeven, buitelingen en versnellingen, toch geniet ik ervan. En ben ik dankbaar. Alleen verlang ik soms wel naar een korte onderbreking, een pauze in de achtbaan van het leven. Maar zolang die pauze buiten zicht lijkt, moeten we ons tevreden stellen met ons plaatsje in de achtbaan. Huilend om mensen die uitstappen, genietend van mensen die instappen. Zingend en biddend op de angstige momenten. Lachend en dankend op de vrolijke momenten. Maar bovenal: volop genietend van alles wat ik krijg!

*ik ben in een avontuurlijke, nostalgische Walibi-stemming. En achtbanen lenen zich heel goed voor filosofie.Wie weet volgen er nog wel meer achtbaan-verhalen!*